Praktijk-together
Praktijk voor Coaching
en Begeleiding
verlies- en rouwtherapie
agv overlijden van een volwassene
Over mij...
Weer een dag voorbij...
Al weken was ik moe en voelde ik me down. Ik was soms zo emotioneel, dat ik zomaar ineens begon te huilen en ik had geen idee waarom. Ik probeerde mijn verdriet in te slikken, duwde mijn tranen weg of verstopte me onder mijn dekbed, omdat ik me schaamde voor mijn “gejank”. Ik piekerde veel over van alles en nog wat en sliep slecht. ’s Morgens voelde ik me ellendig en nam een paracetamolletje tegen de hoofdpijn. Vier dagen per week zei ik tegen mezelf: “Kom op, niet zeuren” en sleurde ik me naar mijn werk. Als leerkracht en later als Intern Begeleider kon ik anderen helpen. Vol overgave was ik voor de ander en was er voor mijn somberheid even geen plek. Ik maakte ik lange dagen en “holde” maar door, maar naar mijn maatstaven kwam er maar weinig uit mijn handen. De kritische stemmetjes in mij waren nooit tevreden. Ik had nergens zin in en ik voelde me waardeloos. Maar ik liet nagenoeg nooit iets merken van hoe ik ongelukkig ik me voelde. Als ik thuiskwam plofte ik op de bank en staarde wat voor me uit. Ik nam wat te drinken en at soms ongemerkt een hele zak chips of nootjes leeg. Het gebeurde steeds vaker dat ik geen zin had om te koken en iets opwarmde of dat mijn man kookte. 's Avonds hing ik op de bank en ging ik op tijd naar bed. “Weer een dag voorbij”.
Eng...
Ik weet nog hoe eng ik het vond om naar de huisarts te gaan om hulp te vragen. Hij stelde voor een afspraak te maken met de Praktijkondersteuner (POH-GGZ). Bij haar vond ik een luisterend oor en ik kreeg onder andere ademhalingsoefeningen, maar het was niet genoeg. Ik werd doorverwezen naar een psychotherapeut in verband met terugkerende depressieve klachten en mijn afgevlakte emoties.
Ik deed mijn best tijdens de therapie, ik gaf antwoord op de vragen, deed mijn huiswerk en kwam braaf elke week. Maar ik straalde uit: Ach wat maakt het ook uit, het heeft toch geen zin. Eigenlijk had ik geen idee meer hoe ik ooit weer blij zou kunnen zijn. Oefeningen om terug te gaan naar mijn gevoel vond ik lastig, want ik voelde maar weinig. Boosheid? “Nee, ik ben niet boos, wel verdrietig geloof ik.” Waar ik het in mijn lijf voelde? “Huh, ik voel nergens iets.”
Achterliggende problemen oplossen...
Door de gesprekken met mijn therapeut kwam ik erachter waar mijn d... klachten vandaan kwamen en kon ik de achterliggende problemen grotendeels oplossen. Ik heb veel geoefend en had regelmatig een terugval, maar met vallen en opstaan, ging het steeds (een beetje) beter.
Gelukkig...
En nu …. Ik voel me goed, zit lekker in mijn vel en dat is zoooo fijn!
Ik slaap weer zonder elk uur van de klok te zien door mijn gepieker en wordt ’s morgens wakker zonder hoofdpijn (de paracetamolletjes blijven lekker in de kast). Ik heb weer zin om dingen te doen, mijn energie is terug en ik loop weer met mijn hondjes.
Mijn huilbuien en weggestopte of afgevlakte emoties zijn verleden tijd. Ik heb geleerd, dat al mijn emoties er gewoon mogen zijn en dat ik die niet hoef weg te stoppen! Ik leerde om weer echt -in mijn lijf- te voelen. Fijne dingen, maar ook de minder fijne.
Ik herinner me nog het verdriet toen ik mijn katje moest laten inslapen; ik voelde de pijn in mijn keel, de tranen kwamen en ik huilde zonder me druk te maken wat anderen ervan vonden. Niets om me voor te schamen, maar een normale menselijke reactie.
Ik kan genieten van kleine dingen, zoals kuikentjes in de sloot dicht bij hun mama, de wind door mijn haren en de prachtige kleuren van de ondergaande zon. Ik doe leuke dingen met vrienden, lekker een wijntje in de serre, samen kletsen met een drankje op een terrasje.
Ik bespeur regelmatig een glimlach op mijn gezicht. Ik ben gelukkig.
Help mij het (zelf) te doen
(Maria Montessori)
Opgeven staat niet in mijn woordenboek; ik zie doorgaan waar anderen stoppen als een uitdaging. Ik ben liefdevol confronterend en kom rustig en zelfverzekerd over (maar ben dat niet altijd hoor).
Ik heb vaak aan een blik of half woord genoeg. Uit eigen ervaring met depressie en suïcide(gedachten) weet ik hoe moeilijk het is om hierover te praten.
Pleisters plakken...
Als je .... klachten zo erg zijn, dat je soms geen uitweg meer ziet, heb je iemand nodig die stopt met “pleisters plakken”. Je vrienden, je huisarts en de Praktijkondersteuner GGZ (POH-GGZ) kunnen vaak niet meer doen dan dat: symptomen bestrijden. Maar er is meer nodig; nl. onderzoeken waar de .... klachten vandaan komen en de achterliggende problemen oplossen.
%20onderdoorgaan.png)
Als je me zou kennen, zou je weten dat ik...
… al meer dan 30 jaar gelukkig getrouwd ben en trotse moeder van 2 volwassen zoons.
… Abessijnen heb gefokt en dat ik menig traantje liet als de kittens naar hun nieuwe blikopeners (ja, zo noemen we in de kattenwereld de eigenaren, die de kat tenslotte elke dag eten geven) gingen. Maar omdat de blijdschap van nieuwe eigenaren het meer dan waard is, heb ik nu af en toe een nestje van onze Kooikerhondjes Jara en Shenna. Ja en ook als de puppy’s opgehaald worden houd ik het niet droog.
… elke zomer met onze caravan naar dezelfde camping in de Dordogne ga en daar altijd op hetzelfde plekje sta. In de winter gaan we regelmatig op wintersport met diezelfde caravan. Wat meer avontuurlijk waren onze vakanties naar Indonesië (nee, geen strandvakantie op Bali); vulkanen, vleerhonden, Komodovaranen én leren duiken met zuurstofflessen.
… als kind zei, dat ik juf wilde worden, maar pas naar de PABO ging toen mijn kinderen naar de basisschool gingen en tot die tijd al meer dan 10 jaar op kantoor bij de NS gewerkt had. Ik ben met plezier juf, Remedial Teacher en Intern Begeleider geweest, maar heb vanaf januari 2021 het onderwijs verlaten.
… mezelf vaak hoor zeggen: “Ik ben niet nieuwsgierig hoor, maar ik wil wel alles weten.” Een leven lang leren is helemaal op mij van toepassing en mijn verzameling (studie)boeken wordt steeds groter. Tegenwoordig lees ik graag voor mijn ontspanning en dan te bedenken dat ik vroeger geen boek aanraakte.
… een zelfgemaakt beeldje kreeg en direct besloot dat dit het symbool voor mijn praktijk zou worden “Twee mensen, die iets delen, elkaar nodig hebben en samenwerken”.
… op mijn beeldscherm 2 geeltjes geplakt heb met de oneliners: “Als je de lat hoog genoeg legt kun je er(aan) onderdoor gaan” én “Goed is goed genoeg”.
